ΑΣΚΙΤΗΣ

ΗΛΙΑΔΗΣ Χ. ΜΑΡΙΟΣ
Ειδικός Γαστρεντερολόγος
Τραπεζούντος 60 και Μεταμορφώσεως 23 (γωνία) 1ος όροφος
Καλαμαριά (απέναντι από τα Goodys)
Τηλ:2310441023 κιν:6946682983                                                              e-mail:iliadismarios@gmail.com                                                                        blog:iliadismarios.blogspot.com

Θα απαντηθούν τα παρακάτω ερωτήματα

Τι είναι ασκίτης;

Πώς γίνεται η διάγνωση του ασκίτη;

Ποια είναι τα κλινικά συμπτώματα που συχνά προκαλούνται από τον ασκίτη;

Ποιες είναι οι κύριες αιτίες του ασκίτη;

Γιατί γίνεται παρακέντηση του ασκίτη;

 Πότε εμφανίζεται  ο ασκίτης σε κίρρωση;

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ασκίτη σε κίρρωση;

Ποιες είναι οι κύριες επιπλοκές του ασκίτη σε κίρρωση;

Τι είναι μια λοίμωξη του ασκίτη;

Τι είναι το ηπατονεφρικό σύνδρομο ;

Ποια είναι η θεραπεία του ασκίτη σε ασθενείς με κίρρωση (απλή);

Πώς παρακολουθείται η θεραπεία του ασκίτη;

Τι  κάνει κανείς σε περίπτωση αποτυχίας της θεραπείας του ασκίτη;

Πότε θα πρέπει να φοβόμαστε μια καρκινική προέλευση στην περίπτωση του ασκίτη;

Πότε υπάρχει υποψία  ανάδειξης  φυματίωσης σε ασκίτη;

Πότε μπορεί να είναι  παγκρεατικής  προέλευσης;

Ποιο είναι το πλεονέκτημα της λαπαροσκόπησης στο ασκίτη του καρκίνου, της φυματίωσης και του παγκρέατος;

Τι είναι ένας χυλώδης ασκίτη;
 

1. Τι είναι ο ασκίτης;

Ο ασκίτης ορίζεται από την παρουσία ορώδους υγρού  στην περιτοναϊκή κοιλότητα.

Η συλλογή  αίματος (αιμοπεριτόναιο) ή χολής (χολοπεριτόναιο) έχουν  αίτια και διανωστικές συνθήκες  εντελώς διαφορετικές. Ο  χυλώδης ασκίτης, ο οποίος είναι μια λεμφική διαρροή, έχει την ίδια κλινική προσέγγιση.

2. Πώς γίνεται η διάγνωση του ασκίτη;

Ο ασκίτης είναι συχνά πιο ανώδυνη κατάσταση. Ωστόσο, μπορεί να προκαλέσει κοιλιακό άλγος η δυσφορία  κατά την εμφάνισή του όπως επίσης και  δυσκολία στην αναπνοή  ειδικά όταν φτάνει σε ένα μεγάλο όγκο. Είναι κλινικά ανιχνεύσιμος όταν ο όγκος του φτάνει τα  2,5 λίτρα. Η αύξηση στην κοιλιακή περίμετρο, η  αύξηση του σωματικού βάρους (μερικές φορές συγκαλύπτεται από την απώλεια βάρους), η φυσική εξέταση, η οποία επισημαίνει την νωθρότητα και η μετακινούμενη αμβλύτητα επιτρέπει τη διάγνωση. Το κοιλιακό υπερηχογράφημα και ειδικά η παρακέντηση στην κοιλιά επιβεβαιωνει τη παρουσία του ασκίτη. Η δημιουργία ομφαλοκήλης είναι πολύ συχνή.

3. Ποια είναι τα κλινικά συμπτώματα που σχετίζονται με τον ασκίτη;

Ο ασκίτης  σχετίζεται συχνά με οίδημα των κάτω άκρων και ενίοτε  με υπεζωκοτική συλλογή (υδροθώρακα) πιο συχνά στη δεξιά μεριά , ο οποίος έχει την ίδια σύνθεση με την ασκίτη. Η υπεζωκοτική συλλογή μπορεί σπάνια να είναι μεμωνομένο γεγονός.

4. Ποιες είναι οι κύριες αιτίες του ασκίτη;

Η κίρρωση του ήπατος είναι η κύρια αιτία. Οι άλλες είναι: περιτοναϊκή καρκινωμάτωση (ο καρκίνος των ωοθηκών και γαστρεντερικοί όγκοι), πιο σπάνια, η περιτοναϊκή φυματίωση και χρόνια παγκρεατίτιδα (σχεδόν πάντα με τη δημιουργία ψευδο-κύστης).

Τα αίτια του ασκίτη περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:

1. πυλαία υπέρταση                                                                                                                        Ηπατικά νοσήματα                                                                                                            Κίρρωση                                                                                                                      Σχιστοσωμίαση                                                                                                                          Σοβαρή ηπατίτιδα                                                                                                                    πολυεστιακός  καρκίνος                                                                                                    σύνδρομο Budd-Chiari                                                                                                           καρδιακή ανεπάρκεια                                                                                                                       περιοριστική περικαρδίτιδα 
   
2. Περιτοναϊκή καρκινωμάτωση:                                                                                             Ωοθήκες                                                                                                                                  Καρκίνος στομάχου                                                                                                                     Άλλες μορφές καρκίνου του πεπτικού                                                                            Μεσοθηλίωμα                                                                                                                            Χρόνια παγκρεατίτιδα                                                                                                         φυματίωση                                                                                                                               
3. σπάνιες  αιτίες:                                                                                                                               περιοδική νόσος,                                                                                                                  ανεπάρκεια θυροειδούς                                                                                                      νεφρωσικό σύνδρομο,                                                                                                          αγγειίτιδα,                                                                                                                                  λύκος,                                                                                                                              σαρκοείδωση,                                                                                                                  ηωσινοφιλική γαστρεντερίτιδα,                                                                                                                               η ενδομητρίωση περιτοναίου                                                                                                        

5. Γιατί γίνεται η παρακέντηση του ασκίτη;

Η παρακέντηση του ασκίτη είναι μια απλή διαδικασία, χρήσιμη για τη διάγνωση, συχνά απαραίτητη  για  να βρεθεί μια λοίμωξη ή για την ανακούφιση του ασθενούς. Η παρακέντηση γίνεται πιο συχνά αριστερά στο μέσο της γραμμής που ενώνει τον ομφαλό με την  πρόσθια άνω λαγόνια  άκανθα  με μια λεπτή βελόνα που τοποθετείται σε μια σύριγγα για εξέταση και με μια χοντρή βελόνα  για την εκκένωση του ασκίτη. Η μέτρηση των πρωτεϊνών, η κυτταρο-βακτηριολογική εξέταση και η αιμοκαλλιέργεια είναι οι πιο χρήσιμες εξετάσεις.

6. Πότε εμφανίζεται ασκίτης σε κίρρωση;

Ο ασκίτης εμφανίζεται όταν πληρούνται δύο προϋποθέσεις: η πύλαια  υπέρταση και κατακράτηση υγρών λόγω κατακράτησης χλωριούχου νατρίου.

7. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ασκίτη σε κίρρωση;

Ο ασκίτης  από κίρρωση χαρακτηρίζεται από τη χαμηλή συγκέντρωση πρωτεΐνης, συνήθως κάτω από 20 g / l και τη χαμηλή συγκέντρωση των κυττάρων, λιγότερο από 200 κυττάρων/mm3, που αποτελούνταιαι κυρίως από μεσοθηλιακά κυττάρα.

8. Ποιες είναι οι κύριες επιπλοκές του ασκίτη σε κίρρωση;

Αυτές είναι: η αυτόματη βακτηριακή λοίμωξη του ασκιτικού υγρού, οι διαταραχές των ηλεκτρολυτών, η ομφαλοκήλη, η οποία μπορεί ορισμένες φορές να στραγγαλιστεί  ή να σπάσει.

9. Τι είναι μια λοίμωξη του ασκίτη;

Η μόλυνση του ασκίτη είναι μια συχνή επιπλοκή: αυτό συμβαίνει σε περίπου 10% των κιρρωτικών με ασκίτη. Λέγεται αυτόματη  αν δεν  βρεθεί αιτία ( ενδοπεριτοναϊκή εστία η  παρακέντηση). Συχνά, αυτή η μόλυνση μπορεί να είναι ύποπτη όταν εμφανίζονται κλινικά σημεία: υπερ-ή υποθερμία, κοιλιακό άλγος, διάρροια ή δυσκοιλιότητα,  έναρξη  εγκεφαλοπάθεια ή νεφρική ανεπάρκεια. Αλλά μπορεί να είναι τελείως ασυμπτωματική. Η διάγνωση σε όλες τις περιπτώσεις  γίνεται με βάση την ανάλυση των ασκίτη. Θεωρείται μολυσμένο εάν ο αριθμός των ουδετερόφιλων είναι ίσο η μεγαλύτερο από 250 ανά mm3. Το ποσοστό της πρωτεΐνης σε ασκίτη με λοίμωξη παραμένει χαμηλό. Η απομόνωση των αερόβιων η αναερόβιων μικροβίων με άμεση εξέταση ή με καλλιέργεια δεν είναι σταθερή.

10. Τι είναι το ηπατονεφρικό σύνδρομο;

Το ηπατονεφρικό σύνδρομο είναι μια λειτουργική διαταραχή των νεφρών που έρχεται αυτόνομα, και συμβαίνει σε προχωρημένο στάδιο της κίρρωσης και δεν υποχωρεί με αναπλήρωση υγρών. Η πρόγνωση του είναι πολύ σοβαρή.

11. Ποια είναι η θεραπεία του ασκίτη σε ασθενείς με κίρρωση (απλή);

Οι 2 κύριες μέθοδοι  είναι :ο περιορισμός της λήψης άλατος (περίπου 2-3 g / ημέρα NaCl) και η χορήγηση διουρητικών  που εμποδίζει την επαναρρόφηση   νατρίου  στο άπω εσπειραμένο σωληναρίο (π.χ. σπιρονολακτόνη) ή στο κάτω τμήμα της αγκύλης του Henle (π.χ. φουροσεμίδη). Όταν ασκίτης είναι σε τάση,  προηγείται  συνήθως μια εκκενωτική παρακέντηση και ενδεχομένως χρειάζεται να γίνει  αύξηση του ενδοαγγειακού όγκου με έγχυση  κολλοειδών.

12. Πώς παρακολουθείται η θεραπεία του ασκίτη;

Η παρακολούθηση της θεραπείας γίνεται με τη διούρηση , με παρακουλούθηση του βάρους του ασθενούς, έλεγχος για επιπλοκές  από τα διουρητικά (υπονατριαιμία, υπο-ή υπερ-καλιαιμία, αυξημένη κρεατινίνη ορού, εγκεφαλοπάθεια.

13. Τι γίνεται σε περίπτωση αποτυχίας της θεραπείας του ασκίτη;

Υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ανθεκτικού στη θεραπεία ασκίτη όπου η περιορισμένη δίαιτα και τα διουρητικά δεν επιτυγχάνουν να θεραπεύσουν. Αυτός ο ασκίτης έχει γενικά  κακή πρόγνωση. Ανάλογα με το βαθμό της ηπατικής ανεπάρκειας μπορεί να αντιμετωπιστεί με εκκενωτική παρακέντηση, σε συνδυασμό με την έγχυση κολλοειδούς και αν ο όγκος υπερβεί τα 5 λίτρα και σε συνεχείς υποτροπές γίνεται αναστόμωση  χειρουργική η ακτινολογική  πυλαιοσυστηματική αναστόμωση . Τέλος  πρέπει να συζητήσουμε τη μεταμόσχευση ήπατος.

14. Πότε θα πρέπει να φοβόμαστε μια  καρκινική προέλευση στην περίπτωση δημιουργίας ασκίτη;

Ο καρκινικός ασκίτης  χαρακτηρίζεται  από υψηλή συγκέντρωση πρωτεϊνών στο υγρό που παρακέντειται συνήθως πάνω από 20 g / l και επιβεβαιώνεται από την ύπαρξη  νεοπλασματικών κυττάρων.

15. Πώς γίνεται η ανάδειξη της φυματίωσης σε ασκίτη;

Ο φυματικός ασκίτης έχει  υψηλή συγκέντρωση πρωτεΐνης συνήθως πάνω από 20 g / l και υψηλή συγκέντρωση  λεμφοκυττάρων , επιβεβαιώνεται από την παρουσία του βάκιλου του Koch στή καλλιέργεια του υγρού, στα πλαίσια κλινικής εξέτασης ή λαπαροσκόπησης.

16.Πότε είναι  παγκρεατικός ασκίτης;   

Ο ασκίτης της παγκρεατικής προέλευσης ααποδυκνύεται από την υψηλή συγκέντρωση πρωτεϊνών, συνήθως άνω των 20 g / l και τη υψηλή συγκέντρωση κυττάρων .Επικυρώνεται από την υψηλή συγκέντρωση  αμυλάσης στο ασκίτικό υγρό.

17. Ποιο είναι το πλεονέκτημα της λαπαροσκόπησης στο ασκίτη του καρκίνου, της φυματίωσης και του παγκρέατος;
 

Η λαπαροσκόπηση μπορεί να αποκαλύψει περιτοναϊκές μεταστάσεις,  εστίες από φυματίωση, κοκκιώματα ή  νέκρωση σε σημεία του λίπους  και επιτρέπει το βασικότερο τη  βιοψία.

18. Τι είναι ένας χυλώδης ασκίτης;

Ο χυλώδης ασκίτης αναγνωρίζεται από  τη γαλακτώδη εμφάνιση. Είναι λόγω διαρροής από τα λεμφαγγεία  και  επιβεβαιώνεται από την υψηλή περιεκτικότητα σε λιπαρά και σε  τριγλυκερίδια. Τα κύρια αίτια είναι οι όγκοι των λεμφαδένων και ο καρκίνος του παγκρέατος. Είναι δυνατόν  επίσης να δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια κίρρωσης η φυματίωσης.

 

ΙΚΤΕΡΟΣ

ΗΛΙΑΔΗΣ Χ. ΜΑΡΙΟΣ
Ειδικός Γαστρεντερολόγος
Τραπεζούντος 60 και Μεταμορφώσεως 23 (γωνία) 1ος όροφος
Καλαμαριά (απέναντι από τα Goodys)
Τηλ:2310441023 κιν:6946682983                                                              e-mail:iliadismarios@gmail.com                                                                        blog:iliadismarios.blogspot.com

Σήμερα θα απαντήσουμε στις παρακάτω ερωτήσεις

Τι είναι η χολερυθρίνη;
Τι είναι τα χολικά οξέα;
Ποιος είναι ο ρόλος των χολικών οξέων;
Ποιες είναι οι κύριες αιτίες του ικτέρου από μη δεσμευμένη χολερυθρίνη;;
Τι είναι το σύνδρομο Gilbert;
Ποια είναι τα συμπτώματα του συνδρόμου Gilbert;
Γιατί  η καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων μπορεί να προκαλέσει ίκτερο; 
Ποια είναι τα αίτια του ίκτερου από συζευγμένη  χολερυθρίνη;
Πότε πρέπει να σκέφτεται κανείς την οξεία  ιογενή ηπατίτιδα σε περίπτωση ικτέρου;
Πότε σκεφτόμαστε την απόφραξη του χοληδόχου πόρου σε ίκτερο; 
Πότε σκεφτόμαστε τον καρκίνο του παγκρέατος ή του χοληδόχου πόρου σε  ίκτερο;
Γιατί ο υπέρηχος  είναι αναγκαίος σε περιπτώσεις ίκτερου;
Τι είναι η ενδοσκοπική παλίνδρομη χολαγγειογραφία;
Ποιοι είναι οι κίνδυνοι της ERCP;
Τι είναι η διαδερμική χολαγγειογραφία;
Πότε πρέπει να κάνει εξέταση του χοληφόρου δέντρου;
Ποια πρέπει να είναι η στρατηγική διερεύνησης σε περίπτωση ανεξήγητου  ικτέρου;

Τι είναι η χολερυθρίνη;  (Σχήμα 1);

Χολερυθρίνη προκύπτει από τον καταβολισμό αίμης, κυρίως της αιμοσφαιρίνης. Στο πλάσμα του αίματος, μεταφέρεται, unconjugated, αδιάλυτο, συνδέεται με τη λευκωματίνη. Είναι συλληφθούν από τους ηπατοκυττάρων, συζευγμένα και απεκκρίνεται στη χολή. Συζευγμένη χολερυθρίνη είναι διαλυτό στο νερό. Στην περίπτωση των ηπατοκυττάρων τραυματισμού ή να εμποδίζει τη ροή της χολής, συζευγμένης χολερυθρίνης δημιουργεί αντίγραφα ασφαλείας στο πλάσμα.

6.2.2. Ποια είναι τα χολικά οξέα (Εικόνα 2);

Τα χολικά οξέα του ανθρώπου σχηματίζεται στο ήπαρ από την χοληστερόλη. Ο πρωταρχικός χολικά οξέα σχηματίζονται είναι χολικού και chenodeoxycholic οξέα. Και τα δύο σύμπλοκα συνέχεια εκκρίνονται στη χολή. 90% των πρωτογενών χολικών οξέων συζευγμάτων εκκρίνεται στη χολή είναι απορροφηθεί από το λεπτό έντερο. Το υπόλοιπο 10%, φθάνει στο παχύ έντερο, όπου, στο πλαίσιο της δράσης των βακτηρίων, που μετατρέπονται σε δευτερογενή χολικά οξέα: δεσοξυχολικού οξύ (από χολικό οξύ) και lithocholic (από chenodeoxycholic οξύ). Τα δευτερεύοντα χολικά οξέα είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου που απορροφάται από το παχύ έντερο. Όλα τα χολικά οξέα (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια), επιστροφή στο ήπαρ μέσω της πυλαίας φλέβας.

6.2.3. Ποιος είναι ο ρόλος των χολικών οξέων;

Χολικά οξέα είναι τα απορρυπαντικά που κάνουν υδατοδιαλυτών διαιτητικών λιπιδίων: αυτές επιτρέπουν την υδρόλυση και την απορρόφηση των λιπών και των λιποδιαλυτών βιταμινών.

6.2.4 Ποιες είναι οι κυριότερες αιτίες του ίκτερου με unconjugated χολερυθρίνης;

Αυτό είναι το σύνδρομο Gilbert και υπερ αιμόλυση.

Ίκτερος είναι μέτριο κνησμό, και τα ούρα είναι σαφής, διότι μόνο το υδατοδιαλυτό συζευγμένη χολερυθρίνη μπορεί να περάσει στα ούρα. Ήπαρ δοκιμές, εκτός της χολερυθρίνης, ήταν κανονικές.

6.2.5. Τι είναι το σύνδρομο Gilbert;

Είναι μια γενετική ανεπάρκεια του ενζύμου χολερυθρίνης συνδυασμός στο ήπαρ.

6.2.6. Ποια είναι τα συμπτώματα του συνδρόμου Γκίλμπερτ;

νόσος Gilbert είναι κοινή, κληρονομικά, η οποία επηρεάζει περίπου το 5% του γενικού πληθυσμού. Πιο συχνά λανθάνουσα, μπορεί να εκδηλωθεί με ήπιες ίκτερο. Έξω από unconjugated υπερχολερυθριναιμία, ηπατικές εξετάσεις είναι φυσιολογικές. Θα πρέπει να ενημερώνουν τους ασθενείς του καλοήθη, πιθανή εστίες ίκτερο κατά τη διάρκεια της νηστείας ή λοίμωξης. Δεν εξερεύνηση ή για την επιτήρηση που χρειάζονται.

6.2.7. Γιατί είναι η καταστροφή των ερυθρών αιμοσφαιρίων μπορεί να προκαλέσει ίκτερο;

Υπάρχει μια υπερβολική παραγωγή της χολερυθρίνης, που προκύπτει κυρίως unconjugated υπερχολερυθριναιμία χωρίς bilirubinuria. Η αιμόλυση προκαλεί αναιμία, αύξηση του αριθμού των δικτυοερυθροκυττάρων και του σιδήρου του ορού, και μείωση haptoglobinémie.

6.2.8. Ποια είναι τα αίτια του ίκτερου με συζευγμένα χολερυθρίνης;

Οι περισσότεροι από ασθένειες του ήπατος και πολλές συστηματικές ασθένειες μπορούν να χαρακτηρίζεται από ή περιπλοκή με ίκτερο?

Όταν η βιολογική πτυχή είναι κυτταρολυτικής (αυξημένα κυρίαρχη τρανσαμινάσες), η πιο κοινή αιτία είναι μία οξεία ηπατίτιδα, ιογενείς, οινοπνευματώδη, τα ναρκωτικά. Μπορεί επίσης να είναι μια κίρρωση, αυτοάνοση ηπατίτιδα, η ηπατική οξεία ανοξίας.

Όταν η εμφάνιση είναι χολοστατική, οι πιο συχνές αιτίες είναι οι πέτρες στη χοληδόχο πόρο και τον καρκίνο του παγκρέατος. Μπορεί να περιλαμβάνει επίσης επαγώμενη ηπατίτιδα, καρκίνο ή άλλες αλλοιώσεις των χοληφόρων στένωση, πρωτοπαθή χολική κίρρωση.

Υπάρχουν χρόνια ίκτερο, πολύ σπάνια, κληρονομική κάποια οικογένεια, της οποίας μηχανισμός έχει πρόσφατα αποσαφηνισθεί από την ανακάλυψη της χολής μεταφορέων που συμμετέχουν στη χολή σχηματισμό και μεταλλάξεις των γονιδίων τους.

6.2.9. Πότε σκοπεύετε της οξείας ιογενούς ηπατίτιδας πριν ίκτερος (ίκτερος);

Στην περίπτωση του ίκτερου με συζευγμένα χολερυθρίνη, κλινικά συμπτώματα που υποδηλώνουν οξεία ιογενής ηπατίτιδα είναι μια προ-ικτερικά πονοκέφαλο, συμπεριλαμβανομένων, κόπωση, ανορεξία, αρθραλγία, πιο σπάνια, επιγαστρική πόνος, εξάνθημα και πυρετός . Αυτά τα συμπτώματα μπορεί να απουσιάζει.

Τα επιχειρήματα της διάγνωσης είναι: 1 - τη σημαντική αύξηση των τρανσαμινασών του ορού (> 20 Ν), 2-Απουσία λήψη του φαρμάκου, 3 - η παρουσία δείκτες της λοίμωξης: antiVHA IgM, HBsAg, IgM αντι-HBc τελικά.

6.2.10. Όταν σκεφτόμαστε τον υπολογισμό του χοληδόχου πόρου πριν από ίκτερο (ίκτερος);

Τα σημάδια που υποδηλώνουν χολολιθίαση είναι οι εξής:

1. πόνος στο επιγάστριο ή του δεξιού άνω τεταρτημορίου που υποδηλώνουν χοληφόρων κολικός (βλέπε. Κεφ. 6.16.6) πριν από 24 ή 48 ώρες σε ίκτερο?
2. Πριν από πυρετό και ρίγη που εμφανίζονται με το λήγοντα του πόνου?
3. σημάδια χολόσταση.

Η τριάδα των άλγος, πυρετός, ίκτερος δεν είναι πολύ ευαίσθητο (10% των ασθενών), αλλά πολύ συγκεκριμένες. Υπάρχει συχνά μια παροδική αύξηση των τρανσαμινασών (5 έως 20 Ν).

6.2.11. Όταν σκεφτόμαστε τον καρκίνο του παγκρέατος ή του χοληδόχου πόρου πριν ίκτερος;

Σημάδια που υποδηλώνουν των νεοπλασματικών απόφραξη του χοληδόχου πόρου είναι: 1 - τη σταδιακή εμφάνιση του ίκτερου? 2 - κνησμός, 3 - όχι διαγραφή του ίκτερου? 4 - ψηλάφηση του απόφραξη της χοληδόχου κύστης αν μεγάλο κάθισμα στην κυστική-ηπατική συμβολής.

6.2.12. Γιατί οι ΗΠΑ είναι αναγκαία σε περιπτώσεις ίκτερου;

Σε περίπτωση χολοστατικός ίκτερος, που καθορίζεται από μια ειλικρινή ίκτερου με αυξημένα ένζυμα χολόσταση, η ταυτοποίηση με υπερηχογράφημα των χοληφόρων υπογράψουν διάταση εμπόδιο για την εξωηπατική χοληφόρων. Ωστόσο, η ύπαρξη των μη διασταλμένες χοληφόρων απόφραξη δεν αποκλείει ελλιπείς ή εγκαταστάθηκε πρόσφατα.

Η EUS που μεταφέρουν τον καθετήρα υπερήχων in situ επιτρέπει τη λεπτομερέστερη ανάλυση των τοίχωμα του εντέρου και των γειτονικών κατασκευών (παγκρέατος, χοληδόχου πόρου, της χοληδόχου κύστης, των γαγγλίων).

Cholangio MRI απαιτεί εξοπλισμό που δεν είναι ακόμη διαθέσιμα παντού.

6.2.13. Τι είναι ενδοσκοπική cholangiography οπισθοδρόμηση;

ERCP γίνεται μετά από καθετηριασμό της papilla από duodenoscopy. Η θόλωση του χοληδόχου συστήματος, η έγχυση κατά τη ροή της χολής, είναι τεχνικά εφικτό, στο 95% των περιπτώσεων. Είναι δύσκολο γίνεται για τη διάγνωση, αλλά επιτρέπει σφιγκτηροτομή ενδοσκοπική χειρουργική τομή των θηλώδες διεύρυνσης στόμιο, για να εξαχθεί πέτρες ή να εισάγετε ένα προθέσεων.

6.2.14. Ποιοι είναι οι κίνδυνοι της ERCP;

Οι κυριότερες επιπλοκές της ERCP (5%) είναι οξεία παγκρεατίτιδα και χολαγγειίτιδα, και σε περίπτωση αιμορραγίας σφιγκτηροτομή και διάτρηση.

6.2.15. Τι transparietal cholangiography;

Διηπατικής παρακέντηση διατοιχωματική cholangiography είναι ένα ενδο-ηπατική χοληδόχου πόρου στο ήπαρ και η μετάγγιση σκιαγραφικό μέσο. Χρησιμοποιώντας μια λεπτή βελόνα επιτρέπει ένα υψηλό ποσοστό επιτυχίας, ακόμη και αν δεν είναι διεσταλμένες τις ενδοηπατικός χοληφόρων. Οι κύριες επιπλοκές της διηπατικής cholangiography είναι choleperitoneum και hemoperitoneum.

6.2.16 Όταν μπορεί κανείς να εξετάσει το ενδεχόμενο αναθεώρησης των χοληφόρων;

Η cholangiography οπισθοδρόμησης και διηπατικής συμβάλει στην αποσαφήνιση της αιτίας της ίκτερο ή χολοστατικός anicteric και την πιθανή θεραπεία intraluminally. Η ένδειξη για την διάγνωση έχει μειωθεί σημαντικά υπέρ των υπερηχογραφία και μαγνητική τομογραφία της ουροδόχου κύστης.

6.2.17. Ποια είναι η στρατηγική εξερεύνηση σε περίπτωση ανεξήγητης ίκτερος;

Υπέρηχος εξέταση είναι απαραίτητη. Η αξονική τομογραφία είναι η καλύτερη μη επεμβατική.

Αν το αγωγοί είναι διεσταλμένες ενδοηπατικός, μηχανικό εμπόδιο είναι σίγουρο. Μπορείτε να επιλέξετε να διευκρινίσει, με cholangiopancreatography οπισθοδρομική, διατοιχωματική cholangiography, ή ειδικά υπερηχογραφία. Ανάλογα με τα συμφραζόμενα, κλινικές, υπερηχογραφικές (χοληδόχου πόρου διασταλμένες βλάβη ή όγκου Χολοκυστίτιδα), την τοπική διαθεσιμότητα και η δυνητική θεραπευτική δράση (ενδοσκοπική, ραδιολογικών ή χειρουργική), επιλέξτε μία από αυτές τις μεθόδους της εξερεύνησης, διαγνωστικού ή σκοπό την επεξεργασία τους, ή θα επιλέξουν τη χειρουργική προσέγγιση.

Αν δεν είναι διεσταλμένες των αγωγών, προτείνουμε μια ενδοσκοπική υπερήχων, MRI cholangiopancreatography, ενδεχομένως, τη χολή αδιαφανείς περιοχές, εάν το πλαίσιο προσκλήσεων για μια μηχανική χολόσταση. Εάν η εκτύπωση είναι ένα ιατρικό χολόσταση, έκκριση, βιοψία ήπατος μπορεί να βοηθήσει τη διάγνωση.

ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ C ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΗΛΙΑΔΗΣ Χ. ΜΑΡΙΟΣ
Ειδικός Γαστρεντερολόγος
Τραπεζούντος 60 και Μεταμορφώσεως 23 (γωνία) 1ος όροφος
Καλαμαριά (απέναντι από τα Goodys)
Τηλ:2310441023 κιν:6946682983                                                              e-mail:iliadismarios@gmail.com                                                                        blog:iliadismarios.blogspot.com

Τι είναι ο ιός της ηπατίτιδας C;
Ποιοί είναι οι παράγοντες κινδύνου και η πως γίνεται μετάδοση του ιού;
Ποια είναι τα κλινικά συμπτώματα και σημεία της νόσου;
Ποιές ορολογικές εξετάσεις υπάρχουν για τη διάγνωση της νόσου;
Γιατί γίνεται βιοψία ήπατος;
Ποιές είναι οι μη επεμβατικές μέθοδοι
Πώς γίνεται η διάγνωση;
Ποια είναι η  θεραπεία της νόσου;
Ποια  ελπίδα  υπάρχει μέσω της έρευνας;
Επιλεγμένα άρθρα Αναθεώρηση και παραπομπές

• Ο ιός της ηπατίτιδας C (HCV) είναι μία από τις πιο σημαντικές αιτίες  χρόνιας ηπατικής νόσου . Περιλαμβάνει  περίπου το 15 τοις εκατό της οξείας ιογενούς ηπατίτιδας, 60 έως 70 τοις εκατό της χρόνιας ηπατίτιδας, και μέχρι 50 τοις εκατό της  κίρρωσης, της ηπατικής νόσου τελικού σταδίου, και του  καρκίνο του ήπατος.
  Ένα χαρακτηριστικό και σημαντικό στοιχείο της ηπατίτιδας C είναι η τάση της να προκαλεί χρόνια ηπατική νόσο κατά την οποία η ηπατική βλάβη εξακολουθεί να υφίσταται για μεγάλο χρονικό διάστημα, αν όχι τελικά για ολόκληρη τη ζωή. Περίπου το 75 τοις εκατό των ασθενών με οξεία ηπατίτιδα C αναπτύσσουν τελικά χρόνια λοίμωξη.
  
  Η χρόνιας ηπατίτιδα  C ποικίλλει σε μεγάλο βαθμό κατα την πορεία και την έκβαση της. Στο ένα άκρο του φάσματος είναι μολυσμένοι  ασθενείς που δεν έχουν  καθόλου σημεία ή συμπτώματα ηπατικής νόσου όπως επίσης  έχουν εντελώς φυσιολογικά επίπεδα των  ηπατικών ενζύμων στον ορό, στις  συνήθεις  εξετάσεις αίματος που αναφέρονται στη νόσο του ήπατος. Η βιοψία ήπατος δείχνει   συνήθως κάποια ήπια  βλάβη στο συκώτι, αλλά η έκταση είναι συνήθως ήπια, και η συνολική πρόγνωση μπορεί να είναι καλή. Στο άλλο άκρο του φάσματος είναι οι ασθενείς με σοβαρή ηπατίτιδα C που έχουν συμπτώματα, τα  επίπεδα του ιού (HCV RNA) στον ορό είναι υψηλά, καθώς επίσης  τα ηπατικά  ένζυμα του ορού είναι αυξημένα, και που τελικά  αναπτύσσουν  κίρρωση και τελικού σταδίου ηπατική ανεπάρκεια. Στη μέση του φάσματος είναι πολλοί ασθενείς που έχουν λίγα ή δεν έχουν συμπτώματα, και έχουν ήπια έως μέτρια αυξήση των ηπατικών ενζύμων, και μια  αβέβαια πρόγνωση.
  
  Η χρόνια  ηπατίτιδα  C μπορεί να προκαλέσει κίρρωση, ηπατική ανεπάρκεια και καρκίνο του ήπατος. Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι τουλάχιστον το 20 τοις εκατό των ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα C αναπτύσσουν κίρρωση, μια διαδικασία που διαρκεί τουλάχιστον 10 έως 20 έτη. Η ηπατική ανεπάρκεια από χρόνια ηπατίτιδα C είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους λόγους για μεταμοσχεύσεις ήπατος. Μετά από 20 έως 40 χρόνια, ένα μικρό ποσοστό των ασθενών   αναπτύσσουν καρκίνο του ήπατος. Η ηπατίτιδα C είναι η αιτία των μισών από τις περιπτώσεις πρωτοπαθού καρκίνου του ήπατος στον αναπτυγμένο κόσμο. Οι άνδρες, οι αλκοολικοί, οι ασθενείς με κίρρωση, τα άτομα άνω των 40 ετών, καθώς και εκείνοι που έχουν μολυνθεί στην ηλικά ανάμεσα στα 20 και στα  40 ετών διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν     καρκίνο του ήπατος που σχετίζεται με HCV λοίμωξη.              
• Παράγοντες κινδύνου και η μετάδοση
  Ο HCV μεταδίδεται κυρίως μέσω της επαφής με μολυσμένο αίμα και προϊόντα αίματος. Οι μεταγγίσεις αίματος και η χρήση κοινών, μη αποστειρωμένων, ή κακώς αποστειρωμένων βελόνων, σύριγγων και εξοπλισμού έγχυσης ή διάφορων σύνεργων έχουν τις κύριες οδούς της εξάπλωσης του ιού HCV. Με την εισαγωγή το 1991 της ρουτίνας ελέγχου αίματος για αντισώματα HCV και μετά τις βελτιώσεις της εξέτασης  στα μέσα του 1992, η μετάγγιση ως αιτία μετάδοσης της  ηπατίτιδας C έχει ουσιαστικά εξαλιφτεί. Προς το παρόν, η χρήση ενέσεων ενδοφλέβιων ναρκωτικών είναι ο πιο κοινός παράγοντας κινδύνου προσβολής από τη λοίμωξη με τον ιό. Ωστόσο, μερικοί ασθενείς οι οποίοι αποκτούν την ηπατίτιδα C δεν έχουν έναν αναγνωρισμένο παράγοντα κινδύνου ή γνωστή έκθεση σε μολυσμένο αίμα ή δεν κάνουν χρήση ναρκωτικών.
  
  Οι περισσότεροι κοινοί παράγοντες κινδύνου για την απόκτηση της ηπατίτιδας C είναι :
  
  
  •   τα ενδοφλέβια ναρκωτικά, συμπεριλαμβανομένων των ασθενών που έχουν κάνει μία και μοναδική   ένεση   πριν από πολλά χρόνια
  • αυτοί που έχουν κάνει μετάγγιση αίματος πριν από τον Ιούνιο του 1992, πριν οι ευαίσθητες δοκιμασίες για αντι-HCV  εισαχθούν  για τον έλεγχο του αίματος
  • αυτοί που  λαμβάνουν συμπυκνωμένους παράγοντες πήξης (όπως ο αντιαιμοφιλικός  παράγοντας) πριν από το 1987, όταν χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά  αποτελεσματικά μέσα για την απενεργοποίηση του ιού.
  • αυτοί που κάνουν αιμοκάθαρση λόγω  νεφρικής ανεπάρκειας
  • αυτοί που γέννηθηκαν από μητέρα που ήταν θετική  σε HCV λοίμωξη .
  • αυτοί που τσιμπήθηκαν  από ατύχημα  με βελόνα-stick από ένα άτομο με ηπατίτιδα C
  
  Άλλοι παράγοντες κινδύνου που έχουν ελαφρώς αυξημένο κίνδυνο για ηπατίτιδα C είναι:
  
  
  
  • το σεξ με κάποιον με έχει  ηπατίτιδα C ή με κάποιον που έχει πολλαπλούς συντρόφους
  • η ενδορρινική χρήση κοκαΐνης μέσω κοινού τεχνικού εξοπλισμού ή συνέργων
  • η μετάδοση από μητέρας σε βρέφος 
  
  Η μετάδοση  από την μητέρα στο βρέφος  δεν είναι συχνή. Στις περισσότερες μελέτες, λιγότερο από το 5 τοις εκατό των βρεφών που γεννήθηκαν με HCV λοίμωξη της μητέρας έχει  μολυνθεί. Η ασθένεια στα νεογνά είναι συνήθως ήπια και χωρίς συμπτώματα. Ο κίνδυνος της μετάδοσης από τη μητέρας στο βρέφος  αυξάνεται ανάλογα  με το ποσό του ιού στο αίμα της μητέρας, και επιπλέον εφόσον η μητέρα έχει και τον  ιό  της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV) η (AIDS), ή αν υπάρχουν επιπλοκές κατα τη διάρκεια της γέννας, όπως μια πρόωρη ρήξη των μεμβρανών και  εμβρυϊκή παρακολούθηση. Ο θηλασμός δεν έχει σχέση με την εξάπλωση του HCV.
  Σεξουαλική μετάδοση
  
  Σεξουαλικής μετάδοσης της ηπατίτιδας C μεταξύ των εταίρων μονογαμικό φαίνεται να είναι ασυνήθιστο. Οι έρευνες των συζύγων και μονογαμικό σεξουαλικούς συντρόφους των ασθενών με ηπατίτιδα C δείχνουν ότι λιγότερο από το 5 τοις εκατό έχουν μολυνθεί από τον HCV, και πολλά από αυτά έχουν άλλους παράγοντες κινδύνου για αυτή τη μόλυνση. Εξάπλωση της ηπατίτιδας C σε σύζυγο ή σύντροφο σε σταθερή, μονογαμικές σχέσεις εμφανίζονται σε λιγότερο από 1 τοις εκατό των εταίρων ανά έτος. Για τους λόγους αυτούς, δεν είναι οι αλλαγές στη σεξουαλική πρακτικές που συνιστώνται για τους ασθενείς μονογαμικό. Δοκιμές στους ερωτικούς συντρόφους τους για την αντι-HCV μπορεί να βοηθήσει με την παροχή συμβουλών των ασθενών. Άτομα με πολλαπλούς συντρόφους θα πρέπει να συμβουλεύονται να ακολουθούν ασφαλείς σεξουαλικές πρακτικές, οι οποίες θα πρέπει να προστατεύει κατά της ηπατίτιδας C, καθώς και της ηπατίτιδας Β, HIV, και άλλων σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων.
  Σποραδικές μετάδοση
  
  Σποραδικές μετάδοσης, όταν η πηγή της μόλυνσης είναι άγνωστη, αποτελεί τη βάση για περίπου 10 τοις εκατό των περιπτώσεων οξείας ηπατίτιδας C και για 30 τοις εκατό των περιπτώσεων χρόνιας ηπατίτιδας C. Οι περιπτώσεις αυτές αναφέρονται συνήθως ως σποραδικές ή στην κοινότητα λοιμώξεις. Αυτές οι λοιμώξεις μπορεί να έχουν έρθει από την έκθεση στον ιό από περικοπές, πληγές, ή ιατρική ενέσεις ή διαδικασίες.
  Επισφαλής Πρακτικές έγχυσης
  
  Σε πολλές περιοχές του κόσμου, ανασφαλών πρακτικών ένεση στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης αποτελεί μία σημαντική και κοινή αιτία της ηπατίτιδας C (και της ηπατίτιδας Β, όπως επίσης). Χρησιμοποίηση των ανεπαρκώς αποστειρωμένου εξοπλισμού, την επαναχρησιμοποίηση των βελονών και συρίγγων και ακούσια μόλυνση των ιατρικών βοτάνων είναι δυστυχώς καλά τεκμηριωμένες αιτίες μετάδοσης της ηπατίτιδας C. Η προσεκτική προσοχή στις καθολικές προφυλάξεις και τις τεχνικές ένεσης θα πρέπει να αποτρέψει τη μορφή αυτή εξαπλωθεί. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλαπλής χρήσης φιαλίδια είναι μια συχνή ένοχος σε οδηγεί σε ιατρική φροντίδα που συνδέεται εξάπλωση της ηπατίτιδας C.
  Ιού της ηπατίτιδας C
  
  Εικονογράφηση του HCV Viral Components δείχνει το κονδύλιο 1 και 2 σύμπλοκο πρωτεϊνών με νουκλεοκαψίδια πρωτεΐνες και το RNA genome.HCV είναι μια μικρή (40 έως 60 νανόμετρα σε διάμετρο), τοποθετείται σε φάκελο, single-stranded RNA ιό της Flaviviridae οικογένεια και γένος hepacivirus . Επειδή ο ιός μεταλλάσσεται ταχύτατα, οι μεταβολές στο φάκελο πρωτεΐνες μπορεί να τη βοηθήσει να αποφύγει το ανοσοποιητικό σύστημα. Υπάρχουν τουλάχιστον έξι μεγάλες γονοτύπων και πάνω από 50 υποτύπων του HCV. Η διάφορους γονότυπους έχουν διαφορετικές γεωγραφικές κατανομές. Γονότυποι 1α και 1β είναι η πιο κοινή στις Ηνωμένες Πολιτείες (περίπου το 75 τοις εκατό των περιπτώσεων). Γονότυπους 2 και 3 είναι παρούσες σε μόλις 10 με 20 τοις εκατό των ασθενών. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο σοβαρότητα της νόσου ή της έκβασης των ασθενών που έχουν μολυνθεί με διάφορους γονότυπους. Ωστόσο, οι ασθενείς με γονότυπο 2 και 3 είναι πιο πιθανό να ανταποκριθούν στη θεραπεία με ιντερφερόνη.
  
  [Top]
  Κλινικά συμπτώματα και σημεία
  
  Πολλοί άνθρωποι με χρόνια ηπατίτιδα C δεν έχουν συμπτώματα ηπατικής νόσου. Εάν τα συμπτώματα είναι παρόντα, είναι συνήθως ήπια, nonspecific, και με κατά διαστήματα. Μπορεί να περιλαμβάνουν
  
  * Κόπωση
  * Ήπια δεξιά-πάνω-τεταρτημόριο δυσφορία ή ευαισθησία («ο πόνος του ήπατος»)
  * Ναυτία
  * Κακή όρεξη
  * Μυών και πόνους στις αρθρώσεις
  
  Παρομοίως, η φυσική εξέταση είναι πιθανό να είναι φυσιολογικές ή δείχνουν μόνο ήπιες διεύρυνση του ήπατος ή τρυφερότητα. Μερικοί ασθενείς έχουν αγγειακές αράχνες ή παλαμιαίας ερύθημα.
  Κλινικά Χαρακτηριστικά των κίρρωση
  
  Μόλις ένας ασθενής αναπτύσσει κίρρωση ή αν ο ασθενής έχει σοβαρή ασθένεια, τα συμπτώματα και τα σημάδια είναι πιο εμφανή. Εκτός από την κούραση, ο ασθενής μπορεί να παραπονούνται για μυϊκή αδυναμία, κακή όρεξη, ναυτία, απώλεια βάρους, κνησμός, σκούρα ούρα, κατακράτηση υγρών, οίδημα και κοιλιακό.
  
  Φυσική πορίσματα κίρρωση μπορεί να περιλαμβάνουν
  
  * Διόγκωση του ήπατος
  * Διευρυμένη σπλήνα
  * Ίκτερος
  * Απώλεια μυϊκής μάζας
  * Excoriations (γρατσουνιές ή αμυχές στο δέρμα)
  * Ασκίτιδα (fluid-filled κοιλιά)
  * Πρήξιμο αστραγάλων
  
  Εξωηπατική εκδηλώσεις
  
  Επιπλοκές που δεν περιλαμβάνουν το συκώτι αναπτυχθεί σε 1 έως 2 τοις εκατό των ατόμων με ηπατίτιδα C? Τα πιο συνηθισμένα είναι cryoglobulinemia, η οποία χαρακτηρίζεται από
  
  * Δερματικά εξανθήματα, όπως η πορφύρα, αγγειίτιδα, ή κνίδωση
  * Από κοινού και μυών πόνοι
  * Νεφρική νόσο
  * Νευροπάθεια
  * Cryoglobulins, ρευματοειδή παράγοντα, καθώς και με χαμηλό συμπλήρωμα επίπεδα στον ορό
  
  Άλλες επιπλοκές της χρόνιας ηπατίτιδας C είναι
  
  * Σπειραματονεφρίτιδα
  * Πορφυρία cutanea tarda
  
  Ασθένειες που είναι λιγότερο καλά τεκμηριωμένα ότι σχετίζονται με την ηπατίτιδα C είναι
  
  * Οροαρνητικών αρθρίτιδα
  * Κερατοεπιπεφυκίτιδα sicca (σύνδρομο Sjogren)
  Τύπος * μη-Hodgkin λέμφωμα, Β-κυττάρων λεμφώματα
  * Ινομυαλγία
  * Ομαλός λειχήνας
  
  [Top]
  Ορολογικές εξετάσεις
  Ένζυμο Immunoassay
  
  Άτομα που θεωρούνται ύποπτα ότι έχουν ηπατίτιδα C θα πρέπει να δοκιμάζονται για την αντι-HCV ως αρχική δοκιμή διαλογής. Anti-HCV ανιχνεύεται με ενζυμικό ανοσοπροσδιορισμό (EIA). Η τρίτη γενιά της δοκιμής (ΕΙΑ-3) που χρησιμοποιούνται σήμερα είναι πιο ευαίσθητη και ειδική από τις προηγούμενες. Όπως συμβαίνει με όλα τα ενζυμικά immunoassays, ωστόσο, ψευδώς θετικά αποτελέσματα είναι μερικές φορές ένα πρόβλημα με την ΕΠΕ-3. Πρόσθετες ή επιβεβαιωτικού ελέγχου είναι συχνά χρήσιμη.
  
  Η καλύτερη προσέγγιση για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση της ηπατίτιδας C είναι η δοκιμή για HCV RNA χρησιμοποιώντας μια ευαίσθητη μέθοδος, όπως η αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (PCR), ή με τη μεσολάβηση μεταγραφή ενίσχυση (TMA). Η παρουσία του HCV RNA στον ορό υποδηλώνει ενεργή λοίμωξη.
  
  Δοκιμής για HCV RNA είναι επίσης χρήσιμη σε ασθενείς στους οποίους ΕΠΕ δοκιμασίες για αντι-HCV είναι αναξιόπιστες. Για παράδειγμα, οι ανοσοκατεσταλμένοι ασθενείς μπορεί να εξετάσει αρνητικά για αντι-HCV παρά την HCV λοίμωξη, επειδή δεν μπορεί να παράγει αρκετά αντισώματα για την ανίχνευση με ΕΠΕ. Ομοίως, οι ασθενείς με οξεία ηπατίτιδα μπορεί να πραγματοποιήσει δοκιμές αρνητικά για αντι-HCV, όταν δοκιμάστηκε για πρώτη φορά. Αντίσωμα είναι παρόν σχεδόν σε όλους τους ασθενείς από 1 μήνα μετά την έναρξη της οξείας νόσου? Έτσι, οι ασθενείς με οξεία ηπατίτιδα οι οποίοι αρχικά αρνητική δοκιμή μπορεί να χρειαστεί παρακολούθηση δοκιμών. Σε αυτές τις περιπτώσεις, HCV RNA είναι συνήθως παρών και επιβεβαιώνει τη διάγνωση.
  Ανασυνδυασμένου Δοκιμασία Immunoblot
  
  Ανοσοαποτύπωσης δοκιμασίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επιβεβαίωση αντι-HCV αντιδραστικότητα. Οι δοκιμές αυτές αποτελούν επίσης και ως "Western blots"? Ορού επωάζεται για ταινιών νιτροκυτταρίνης για τα οποία λεκιάζεται τέσσερις ανασυνδυασμένων ιικές πρωτεΐνες. Αλλάζει χρώμα δείχνουν ότι τα αντισώματα είναι προσκολλημένα στο πρωτεΐνες. Μια ανοσοαποτύπωσης θεωρείται θετικό, αν δύο ή περισσοτέρων πρωτεϊνών αντιδρούν και θεωρείται απροσδιόριστη, αν μόνο ένα θετικό μπάντα ανιχνεύεται. Σε ορισμένες κλινικές καταστάσεις, επιβεβαιωτικές δοκιμές από ανοσοαποτύπωσης είναι χρήσιμο, όπως για το άτομο με αντι-HCV ανιχνεύεται από ΕΠΕ που δοκιμές αρνητικό για HCV RNA. Η ΕΠΕ αντιδραστικότητας αντι-HCV μπορούσαν να αποτελέσουν μια ψευδώς θετική αντίδραση, ανάκαμψη από ηπατίτιδα C, ή συνέχιση της λοίμωξη από τον ιό με τα επίπεδα του ιού πολύ χαμηλό ώστε να εντοπιστεί (το τελευταίο συμβαίνει μόνο σπάνια όταν ευαίσθητων PCR ή TMA δοκιμασίες χρησιμοποιούνται). Εάν η δοκιμασία ανοσοαποτύπωσης για αντι-HCV είναι θετική, ο ασθενής έχει πιθανότατα ανακάμψει από ηπατίτιδα C και η επίμονη αντισωμάτων. Εάν η δοκιμασία ανοσοαποτύπωσης είναι αρνητική, το αποτέλεσμα της ΕΠΕ ήταν μάλλον μια ψευδή θετικά.
  
  Ανοσοαποτύπωσης δοκιμές ρουτίνας σε τράπεζες αίματος, όταν ένα αντι-HCV-θετικό δείγμα βρίσκεται από ΕΠΕ. Ανοσοαποτύπωσης δοκιμασίες είναι πολύ συγκεκριμένες και πολύτιμες για την εξακρίβωση του αντιδραστικότητας αντι-HCV. Απροσδιόριστο δοκιμές απαιτούν περαιτέρω παρακολούθηση δοκιμών, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών για την επιβεβαίωση της ιδιαιτερότητας από επαναλαμβάνονται οι δοκιμές για HCV RNA.
  Αναλύσεις για τις άμεσες RNA HCV
  
  PCR και TMA ενίσχυση μπορεί να ανιχνεύσει τα χαμηλά επίπεδα του HCV RNA στον ορό. Δοκιμής για HCV RNA είναι ένας αξιόπιστος τρόπος για να αποδείξει ότι η ηπατίτιδα C λοίμωξη είναι παρούσα και είναι η πιο ειδική εξέταση για τη μόλυνση. Δοκιμής για HCV RNA είναι ιδιαίτερα χρήσιμη όταν τα επίπεδα των αμινοτρανσφερασών είναι κανονική ή ελαφρά αυξημένη, όταν αντι-HCV δεν υπάρχει, ή όταν διάφορες αιτίες της νόσου του ήπατος είναι δυνατή. Η μέθοδος αυτή βοηθά επίσης διάγνωση της ηπατίτιδας C σε άτομα που είναι σε ανοσοκαταστολή, έχουν πρόσφατα υποστεί μεταμόσχευση οργάνου, ή έχουν χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Διαθέσιμες σήμερα δοκιμές PCR θα ανιχνεύσει HCV RNA στον ορό κάτω σε ένα χαμηλότερο όριο από 50 έως 100 αντίγραφα ανά χιλιοστόλιτρο (ml), η οποία ισοδυναμεί με 25 έως 50 διεθνείς μονάδες (IU). Ένα ελαφρώς πιο ευαίσθητη δοκιμή TMA έχει γίνει πρόσφατα διαθέσιμα. Σχεδόν όλοι οι ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C θα εξετάσει το θετικό από αυτές τις δοκιμασίες.
  Οι βιοχημικοί δείκτες της ηπατίτιδας C ιώσεων
  
  *
  
  Στη χρόνια ηπατίτιδα C, οι αυξήσεις του αλανίνης και ασπαρτικού αμινοτρανσφερασών κυμαίνονται από μηδέν έως 20 φορές (αλλά συνήθως λιγότερο από πέντε φορές), το ανώτερο φυσιολογικό όριο.
  *
  
  Αμινοτρανσφεράσης της αλανίνης (ALT), τα επίπεδα είναι συνήθως υψηλότερες από ασπαρτική αμινοτρανσφεράση (AST) επίπεδα, αλλά η διαπίστωση αυτή μπορεί να αντιστραφεί σε ασθενείς που έχουν κίρρωση.
  *
  
  Αλκαλικής φωσφατάσης και της γ τρανσπεπτιδάση γλουταμυλ είναι συνήθως φυσιολογική. Αν αυξημένα, μπορεί να υποδεικνύουν κίρρωση.
  *
  
  Χαμηλά αιμοπετάλια και λευκών αιμοσφαιρίων και τα αυξημένα ποσοστά της γλοβουλίνης (συμπεριλαμβανομένων των ανοσοσφαιρινών και ρευματοειδούς παράγοντα) είναι συχνές σε ασθενείς με σοβαρή ίνωση ή κίρρωση, παρέχοντας ενδείξεις για την παρουσία της νόσου σε προχωρημένο στάδιο.
  *
  
  Τα ένζυμα γαλακτικής δεϋδρογενάσης και της κινάσης της κρεατίνης είναι συνήθως φυσιολογική.
  *
  
  Αλβουμίνη επίπεδα, της χολερυθρίνης και του χρόνου προθρομβίνης είναι φυσιολογικά μέχρι νόσο τελικού σταδίου.
  *
  
  Σίδηρο και τα επίπεδα φερριτίνης μπορεί να είναι ελαφρώς αυξημένα.
  
  Ποσοτικοποίηση του RNA HCV στον Ορό
  
  Αρκετές διαθέσιμες μέθοδοι για τη μέτρηση της συγκέντρωσης ή το επίπεδο του ιού στον ορό, η οποία είναι έμμεση εκτίμηση του ιικού φορτίου. Αυτές οι μέθοδοι περιλαμβάνουν ποσοτική PCR και διακλαδωμένη DNA (bDNA) δοκιμής. Δυστυχώς, αυτές οι δοκιμές δεν είναι καλά τυποποιημένη, και διαφορετικές μεθόδους από διαφορετικά εργαστήρια μπορεί να δώσει διαφορετικά αποτελέσματα για το ίδιο δείγμα. Επιπλέον, τα επίπεδα στον ορό του HCV RNA μπορεί να ποικίλει αυθόρμητα από 3 - 10 φορές το χρόνο. Παρ 'όλα αυτά, όταν εκτελούνται προσεκτικά, ποσοτικές αναλύσεις προσφέρουν σημαντικές γνώσεις για τη φύση της ηπατίτιδας C. Οι περισσότεροι ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα C έχουν επίπεδα του HCV RNA (ιικό φορτίο) μεταξύ 100.000 (105) και 10000000 (107) αντιγράφων ανά mL. Εκφραζόμενη ως IU, οι μέσοι όροι είναι 50.000 σε 5 εκατομμύρια IU.
  
  Ιογενή επίπεδα, όπως μετράται με HCV RNA δεν συσχετίζονται με τη βαρύτητα της ηπατίτιδας ή με κακή πρόγνωση (όπως το HIV λοίμωξης)? Αλλά το ιικό φορτίο έχει συσχετίζονται με την πιθανότητα μια απάντηση σε αντιιική θεραπεία. Ποσοστά ανταπόκρισης σε μια πορεία πεγκιντερφερόνη και ριμπαβιρίνη είναι υψηλότερα στους ασθενείς με χαμηλά επίπεδα του HCV RNA. Υπάρχουν διάφοροι ορισμοί του "χαμηλού επιπέδου" του HCV RNA, αλλά ο συνήθης ορισμός είναι κάτω από 800.000 IU (~ 2 εκατομμύρια αντίτυπα) ανά mL.
  
  Επιπλέον, η παρακολούθηση των επιπέδων HCV RNA κατά τις πρώιμες φάσεις της θεραπείας μπορεί να παρέχει έγκαιρη ενημέρωση σχετικά με την πιθανότητα μια απάντηση. Ωστόσο, λόγω των ελλείψεων της σημερινής δοκιμασίες για το επίπεδο HCV RNA, οι δοκιμές αυτές δεν είναι πάντοτε αξιόπιστη καθοδηγεί στη θεραπεία.
  Genotyping και ορότυπος HCV
  
  Υπάρχουν έξι γνωστούς γονότυπους και πάνω από 50 υποτύπους της ηπατίτιδας C. Ο γονότυπος είναι χρήσιμη για τον καθορισμό της επιδημιολογίας της ηπατίτιδας C. Πιο σημαντικό, γνωρίζοντας το γονότυπο ή το ορότυπου (γονότυπου-συγκεκριμένα αντισώματα) του HCV, είναι χρήσιμο να προβεί σε συστάσεις και συμβουλές για θεραπείας. Οι ασθενείς με γονότυπο 2 και 3 είναι δύο έως τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να ανταποκριθεί στην ιντερφερόνη-που βασίζεται θεραπεία συγκριτικά με τους ασθενείς με γονότυπο 1. Επιπλέον, κατά τη χρήση της θεραπείας συνδυασμού, η συνιστώμενη δόση και τη διάρκεια της θεραπείας εξαρτάται από τον γονότυπο. Για τους ασθενείς με γονότυπο 2 και 3, μια 24-εβδομάδων της θεραπείας συνδυασμού με πεγκιντερφερόνη και 800 χιλιοστόγραμμα (mg) της ριμπαβιρίνης καθημερινά είναι επαρκής, ενώ για τους ασθενείς με γονότυπο 1, μια 48-εβδομάδων και την πλήρη δόση της ριμπαβιρίνης (1.000 για την 1.200 mg ημερησίως) συνιστάται. Για τους λόγους αυτούς, δοκιμές για τον γονότυπο του HCV, είναι κλινικά σημαντική. Μόλις το γονότυπο εντοπίζεται, δεν χρειάζεται να δοκιμαστεί ξανά? Γονοτύπων δεν αλλάζουν κατά τη διάρκεια της λοίμωξης.
  Φυσιολογικά επίπεδα ALT στον ορό
  
  Μέχρι 40 τοις εκατό των ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα C να έχει τη συνήθη αμινοτρανσφεράσης της αλανίνης (ALT) τα επίπεδα, ακόμη και όταν έχουν δοκιμαστεί σε πολλές περιπτώσεις. Σε αυτό και άλλες καταστάσεις στις οποίες η διάγνωση της χρόνιας ηπατίτιδας C μπορεί να αμφισβητηθεί, η διάγνωση πρέπει να επιβεβαιωθεί με δοκιμές για HCV RNA. Η παρουσία του HCV RNA σημαίνει ότι ο ασθενής έχει εξελίξει ιογενής λοίμωξη, παρά τα φυσιολογικά επίπεδα ALT.
  
  [Top]
  Βιοψία ήπατος
  
  Ήπατος Η βιοψία δεν είναι απαραίτητη για τη διάγνωση, αλλά είναι χρήσιμο για την ταξινόμηση της σοβαρότητας της νόσου και σταδιοποίηση του βαθμού ίνωσης και μόνιμες βλάβες αρχιτεκτονικής. Αιματοξυλίνης και ηωσίνης λεκέδες και του Masson τριχρωματική λεκέ που χρησιμοποιείται για τη βαθμολόγηση του ποσού των νέκρωση και φλεγμονή και σε στάδιο το βαθμό της ίνωσης. Ειδικές χρώσεις ανοσοϊστοχημικές για HCV δεν έχουν αναπτυχθεί για χρήση ρουτίνας. Ήπατος Η βιοψία βοηθά επίσης στην αποκλείονται άλλα αίτια της νόσου του ήπατος, όπως τα αλκοολούχα ηπατική βλάβη, μη αλκοολικός ασθένεια λιπαρής ήπαρ, ή την υπερφόρτωση σιδήρου.
  
  HCV προκαλεί τις ακόλουθες αλλαγές στον ιστό του ήπατος:
  
  *
  
  Νέκρωση και φλεγμονή στην άκρη της πύλης περιοχών, οι λεγόμενοι «αποσπασματική νέκρωση" ή "διεπαφή ηπατίτιδα"
  *
  
  Νέκρωση των ηπατοκυττάρων και των εστιακών φλεγμονή στον ηπατικό παρέγχυμα
  *
  
  Φλεγμονωδών κυττάρων στην πύλη περιοχές («πύλη φλεγμονή")
  *
  
  Ίνωση μπορεί να υπάρχουν σε πρώιμο στάδιο, περιοριζόμενη στην πύλη φυλλάδια, ένα ενδιάμεσο στάδιο που αποτελείται από την επέκταση της πύλης κομμάτια και διασύνδεση μεταξύ της πύλης περιοχές ή στην κεντρική περιοχή, ή σε προχωρημένο στάδιο, ειλικρινείς κίρρωση χαρακτηρίζεται από την αρχιτεκτονική διαταραχή του ήπατος με ίνωση και την αναγέννηση. Αρκετές κλίμακες που χρησιμοποιούνται για το στάδιο ίνωσης. Μια κοινή κατάταξη είναι μια κλίμακα 0 - 4, όπου στάδιο 0 δείχνει ότι δεν υπάρχει ίνωση? Στάδιο 1 δείχνει διεύρυνση της πύλης περιοχές με ίνωση? Στάδιο 2 αναφέρει ίνωσης επέκταση έξω από την πύλη περιοχές με σπάνια γέφυρες μεταξύ της πύλης περιοχών? Στάδιο 3 ορίζει πολλές γέφυρες της ίνωσης που συνδέουν τη δικτυακή πύλη και κεντρικές περιοχές του ήπατος? και το στάδιο 4 δείχνει κίρρωση.
  
  Αναθέτοντας αποτελέσματα για τη σοβαρότητα, την ταξινόμηση και σταδιοποίηση της ηπατίτιδας είναι χρήσιμες στη διαχείριση των ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα. Ο βαθμός της φλεγμονής και η νέκρωση μπορεί να αξιολογηθεί ως κανένας, ελάχιστη, ήπια, μέτρια ή σοβαρή. Ο βαθμός της ίνωσης μπορεί να είναι ομοίως αξιολογηθεί. Τα συστήματα βαθμολόγησης είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σε κλινικές μελέτες για χρόνια ηπατίτιδα.
  
  [Top]
  Noninvasive Δοκιμές
  
  Ενώ η βιοψία ήπατος είναι η επιτροπή εξέτασε το «χρυσό κανόνα» για την εκτίμηση της βαρύτητας της ηπατικής νόσου, δεν είναι πάντοτε ακριβής και έχει πολλές ελλείψεις. Βιοψία ήπατος μπορεί να υπο-ή υπερ-εκτιμηθεί η σοβαρότητα της ηπατίτιδας C, ιδίως αν η βιοψία είναι μικρό και αν δεν διαβάζεται από έναν καταρτισμένο εμπειρογνώμονα. Επιπλέον, το ήπαρ είναι βιοψία μια επεμβατική διαδικασία αυτή είναι δαπανηρή και δεν χωρίς επιπλοκές. Τουλάχιστον το 20 τοις εκατό των ασθενών που έχουν τον πόνο που απαιτεί φαρμακευτική αγωγή μετά από βιοψία ήπατος. Σπάνιες επιπλοκές περιλαμβάνουν παρακέντηση ενός άλλου οργάνου, λοίμωξη, και την αιμορραγία. Σημαντική αιμορραγία μετά από βιοψία ήπατος συμβαίνει σε μία από τις 100 σε μία από τις 1.000 περιπτώσεις και θάνατοι έχουν αναφερθεί σε ένα από τα 5.000 σε μία από τις 10.000 περιπτώσεις. Προφανώς, επεμβατική μέσα ταξινόμησης και στάσης ηπατική νόσο θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη.
  
  ALT επίπεδα, ιδιαίτερα αν δοκιμαστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι δυνατόν ακριβείς αντανακλάσεις της δραστηριότητας της νόσου. Έτσι, οι ασθενείς με επανειλημμένα φυσιολογικά επίπεδα ALT έχουν συνήθως ήπια φλεγμονή του ήπατος και της ζημίας κυττάρων σε βιοψία ήπατος. Επιπλέον, οι ασθενείς οι οποίοι διατηρούν τα επίπεδα της ALT πάνω από πέντε φορές το ανώτερο φυσιολογικό όριο που συνήθως έχουν σημαδέψει φλεγμονώδη δραστηριότητα. Αλλά για την πλειοψηφία των ασθενών με ήπια έως μέτρια αυξήσεις ALT, το πραγματικό επίπεδο δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνη των ευρημάτων βιοψία ήπατος.
  
  Πιο σημαντικό είναι ένα μέσο για το στάδιο της νόσου του ήπατος και ίνωσης μέτρο πλην της βιοψίας ήπατος. Δυστυχώς, οι δοκιμές του ορού δεν είναι αξιόπιστα για την πρόβλεψη των ίνωση, ιδιαίτερα προηγούμενα στάδια (0, 1 και 2). Όταν οι ασθενείς αναπτύσσουν γεφύρωσης (στάδιο 3) ίνωση και κίρρωση (στάδιο 4), οι δοκιμές του ορού μπορεί να είναι χρήσιμη. Η «σήματα κινδύνου» που δείχνουν την παρουσία προχωρημένη ίνωση περιλαμβάνει ασπαρτική αμινοτρανσφεράση (AST), που είναι υψηλότερο από ό, τι ALT (αντιστροφή της ALT / AST λόγος), ένα υψηλό γάμμα γλουταμυλ τρανσπεπτιδάση ή αλκαλική φωσφατάση, η μείωση του αριθμού των αιμοπεταλίων (τα οποία Είναι ίσως η πρώτη αλλαγή), αυξήσεις της γλοβουλίνης, και, φυσικά, ανώμαλη χολερυθρίνη, λευκωματίνη, ή προθρομβίνης χρόνου. Φυσική ευρήματα μιας επιχείρησης ήπαρ, ή την διευρυμένη σπλήνα ή εμφανή angionata spider ή ερύθημα παλαμο, είναι επίσης σήματα κινδύνου. Αν και κανένας από αυτά τα ευρήματα είναι απολύτως αξιόπιστο, η παρουσία τους θα πρέπει να αυξήσουν την υποψία της σημαντικής ίνωσης και να οδηγήσει στην αξιολόγηση για τη θεραπεία νωρίτερα και όχι αργότερα.
  
  Πρόσφατα, x-ray και απεικονιστικές μελέτες έχουν αναπτυχθεί που μπορεί να είναι σε θέση να διαχωρίσει διαφορετικούς βαθμούς ίνωσης στο ήπαρ. Επί του παρόντος, οι τεχνικές αυτές είναι πειραματικές και αναπόδεικτες ακρίβεια, ιδιαίτερα στην ανίχνευση πρώιμα στάδια της ίνωσης. Η πλέον υποσχόμενη μέθοδος είναι "elastrography", στους οποίους η πλήρης ή μαγνητικά κύματα περνούν από το συκώτι και η ταχύτητα με την οποία επιστρέφουν και τα οποία, το οποίο παρέχει ένα δείκτη της ελαστικότητας και την ακαμψία του ήπατος. Ήπαρ ακαμψία χρησιμοποιείται ως ένα έμμεσο μέτρο της ίνωσης του ήπατος. Το πιο σημαντικό, η μέτρηση της σχετικής ακαμψία του ήπατος την πάροδο του χρόνου μπορεί να αποτελέσει noninvasive τρόπος για να παρακολουθεί την εξέλιξη της ίνωσης και να βοηθήσουν τις συστάσεις οδηγός για το πότε η θεραπεία θα πρέπει να συστήνεται. Υπέρηχος elastrography αξιολογούνται αυτή τη στιγμή για την αξιοπιστία του στη μέτρηση του βαθμού ίνωσης του ήπατος σε ασθενείς με ηπατίτιδα C. Σε τελική ανάλυση, elastrography μπορεί να είναι σε θέση να αντικαταστήσουν τη βιοψία ήπατος, ως τρόπος παρακολούθησης της εξέλιξης της νόσου σε περιπτώσεις χρόνιας ηπατίτιδας C.
  
  [Top]
  Διάγνωση
  
  Η ηπατίτιδα C είναι πιο εύκολα διαγιγνώσκεται όταν τρανσαμινασών είναι αυξημένα και αντι-HCV είναι παρούσα στον ορό. Η διάγνωση επιβεβαιώνεται από τη διαπίστωση του HCV RNA στον ορό.
  Οξεία Ηπατίτιδα C
  
  Η οξεία ηπατίτιδα C είναι διαγνωστεί σε άτομα που έχουν συμπτώματα όπως ίκτερο, κόπωση, ναυτία και, σε συνδυασμό με σημαντικές αυξήσεις της SGPT ορού (συνήθως μεγαλύτερη από 10 φορές υψόμετρο), καθώς και η παρουσία των αντι-HCV ή de novo ανάπτυξη των αντι- HCV.
  
  Διάγνωση της οξείας νόσου μπορεί να είναι προβληματικό, διότι αντι-HCV, δεν είναι πάντοτε υπαρκτός όταν ο ασθενής αναπτύξει τα συμπτώματα και να βλέπει τον γιατρό. Σε 30 έως 40 τοις εκατό των ασθενών, αντι-HCV δεν εντοπιστεί μέχρι τις 2 έως 8 εβδομάδες μετά την έναρξη των συμπτωμάτων. Σε αυτήν την περίπτωση, την εξέταση για HCV RNA είναι χρήσιμη, δεδομένου ότι αυτό δείκτης είναι παρούσα ακόμη και πριν από την έναρξη των συμπτωμάτων και διαρκεί μέσω της οξείας νόσου. Μια άλλη προσέγγιση για τη διάγνωση της οξείας ηπατίτιδας C είναι να επαναλάβει την αντι-HCV δοκιμή ενός μήνα μετά την έναρξη της ασθένειας. Φυσικά, μια ιστορία από μια οξεία έκθεση είναι επίσης χρήσιμη με την υπόδειξη της διάγνωσης.
  Χρόνια Ηπατίτιδα C
  
  Χρόνιας ηπατίτιδας C είναι διαγιγνώσκεται όταν αντι-HCV, είναι παρόντες και τα επίπεδα αμινοτρανσφεράσης του ορού παραμένουν σε υψηλά επίπεδα για περισσότερο από 6 μήνες. Δοκιμές για HCV RNA (με PCR) επιβεβαιώνει τη διάγνωση και τα έγγραφα που ιαιμία είναι παρούσα? Σχεδόν όλοι οι ασθενείς με χρόνια λοίμωξη θα έχουν την ιικού γονιδιώματος ανιχνεύσιμο στον ορό με τη μέθοδο PCR.
  
  Η διάγνωση είναι προβληματική σε ασθενείς που δεν μπορούν να παράγουν αντι-HCV επειδή είναι σε ανοσοκαταστολή ή immunoincompetent. Έτσι, HCV RNA δοκιμή ενδέχεται να απαιτείται για τους ασθενείς οι οποίοι έχουν ένα σταθερό-μεταμόσχευση οργάνων, είναι που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση, παίρνετε κορτικοστεροειδή, ή έχουν agammaglobulinemia. Η διάγνωση είναι επίσης δύσκολη σε ασθενείς με αντι-HCV που έχουν μια άλλη μορφή της νόσου του ήπατος που μπορεί να ευθύνονται για τη ζημία συκωτιού, όπως ο αλκοολισμός, η υπερφόρτωση σιδήρου, ή αυτοανοσία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η αντι-HCV μπορούν να αποτελέσουν ψευδώς θετική αντίδραση, την προηγούμενη λοίμωξη HCV, ή ήπια ηπατίτιδα C, που σημειώνονται στην κορυφή άλλη πάθηση του ήπατος. HCV RNA δοκιμές σε αυτές τις περιπτώσεις βοηθάει να επιβεβαιώσει ότι η ηπατίτιδα C είναι συμβάλλει στο πρόβλημα του ήπατος.
  Διαφορική διάγνωση
  
  Οι κυριότεροι όροι που μπορούν να συγχέεται κλινικά με χρόνια ηπατίτιδα C περιλαμβάνει
  
  * Αυτοάνοση ηπατίτιδα
  * Χρόνια ηπατίτιδα Β και Δ
  * Οινοπνευματώδη ηπατίτιδα
  * Nonalcoholic στεατοηπατίτιδα (λιπώδες ήπαρ)
  * Σκληρυντική χολαγγειίτιδα
  * Νόσο του Wilson
  * Άλφα-1-αντιθρυψίνη ανεπάρκειας που σχετίζονται με ηπατική νόσο
  * Επαγώμενη ηπατική νόσο
  
  [Top]
  Θεραπεία
  Άλφα ιντερφερόνη
  
  Η θεραπεία για τη χρόνια ηπατίτιδα C έχει εξελιχθεί σταθερά από ιντερφερόνη άλφα αρχικά εγκριθεί για χρήση σε αυτή τη νόσο περισσότερα από 10 χρόνια. Προς το παρόν, το βέλτιστο σχήμα φαίνεται να είναι ένα 24 - ή 48-εβδομάδων του συνδυασμού πεγκυλιωμένης ιντερφερόνης άλφα και ριμπαβιρίνη.
  
  Άλφα ιντερφερόνη είναι μία πρωτεΐνη υποδοχής που γίνεται για την αντιμετώπιση των ιογενών λοιμώξεων και έχει φυσική αντιική δράση. έχουν Ανασυνδυασμένη μορφές ιντερφερόνης άλφα έχει παραχθεί, και πολλά σκευάσματα (άλφα-2α, άλφα-2b, ιντερφερόνη συναίνεση) είναι διαθέσιμα ως θεραπεία για την ηπατίτιδα C. Αυτές οι τυποποιημένες μορφές ιντερφερόνης, όμως, τώρα έχουν αντικατασταθεί από πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη (πεγκιντερφερόνη) .
  
  Πεγκιντερφερόνη είναι ιντερφερόνη άλφα που έχει τροποποιηθεί χημικά με την προσθήκη ενός μεγάλου μορίου αδρανοποίηση πολυαιθυλενογλυκόλη. αλλαγές Pegylation την πρόσληψη, τη διανομή και την απέκκριση του ιντερφερόνης, παρατείνοντας το χρόνο ημιζωής της. Πεγκιντερφερόνη μπορεί να χορηγείται μια φορά την εβδομάδα και παρέχει ένα σταθερό επίπεδο ιντερφερόνης στο αίμα, ενώ πρότυπο ιντερφερόνη πρέπει να δοθεί αρκετές φορές την εβδομάδα και παρέχει διαλείπουσα και διακυμάνσεις των επιπέδων. Επιπλέον, η πεγκιντερφερόνη είναι πιο δραστήρια από ό, τι πρότυπο ιντερφερόνη στην αναστολή HCV και τις αποδόσεις υψηλότερα διατηρήσιμους ρυθμούς ανταπόκρισης με παρόμοιες παρενέργειες. Λόγω της ευκολίας του στη διοίκηση και την καλύτερη αποτελεσματικότητα, πεγκιντερφερόνη έχει αντικαταστήσει το πρότυπο ιντερφερόνης τόσο ως μονοθεραπεία και ως θεραπεία συνδυασμού για την ηπατίτιδα C.
  Ριμπαβιρίνης
  
  Ριμπαβιρίνη είναι μια προφορική αντιικό παράγοντας που έχει δραστικότητα έναντι ευρέος φάσματος των ιών. Από μόνη της, ριμπαβιρίνη έχει μικρή επίδραση στην HCV, προσθέτοντας, όμως, να αυξάνει την ιντερφερόνη σταθερό ποσοστό ανταπόκρισης από δύο έως τρεις φορές. Για τους λόγους αυτούς, η θεραπεία συνδυασμού είναι πλέον συνιστάται για την ηπατίτιδα C, και η μονοθεραπεία ιντερφερόνης εφαρμόζεται μόνο όταν υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι για να μην χρησιμοποιήσει ριμπαβιρίνη.
  Θεραπεία συνδυασμού
  
  Η συνδυασμένη θεραπεία οδηγεί σε ταχεία βελτίωση των επιπέδων ALT στον ορό και την εξαφάνιση των ανιχνεύσιμο HCV RNA σε ποσοστό μέχρι 70 τοις εκατό των ασθενών. Ωστόσο, η μακροπρόθεσμη βελτίωση στην ηπατίτιδα C συμβαίνει μόνο αν HCV RNA εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια της θεραπείας και παραμένει ανιχνεύσιμο φορά θεραπεία διακοπεί. Μεταξύ των ασθενών οι οποίοι γίνονται HCV RNA αρνητική κατά τη διάρκεια της θεραπείας, ορισμένοι θα υποτροπής, όταν η θεραπεία διακόπτεται. Το ποσοστό υποτροπής είναι χαμηλότερη σε ασθενείς που έλαβαν θεραπεία συνδυασμού σε σύγκριση με τη μονοθεραπεία. Έτσι, μια 48-εβδομάδων της θεραπείας συνδυασμού με πεγκιντερφερόνη και των αποδόσεων ριμπαβιρίνης ένα σταθερό ποσοστό ανταπόκρισης της τάξης του 55 τοις εκατό. Μια παρόμοια πορεία της μονοθεραπείας με πεγκιντερφερόνη αποδόσεων ένα σταθερό ποσοστό ανταπόκρισης ήταν μόνο 35 τοις εκατό. Μία απάντηση θεωρείται "σταθερή", αν HCV RNA παραμένει ανιχνεύσιμο για 6 μήνες ή περισσότερο μετά τη διακοπή της θεραπείας.
  Δοσομέτρηση
  
  Δύο μορφές πεγκιντερφερόνη έχουν αναπτυχθεί και μελετηθεί σε μεγάλες κλινικές μελέτες: πεγκιντερφερόνη άλφα-2α (Pegasys: Hoffman La Roche, Nutley, NJ) και πεγκιντερφερόνη άλφα-2b (PegIntron: Schering-Plough Corporation, Kenilworth, NJ). Αυτά τα δύο προϊόντα είναι σχεδόν ισοδύναμη στην αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια, αλλά έχουν διαφορετικά δοσολογικά σχήματα.
  
  *
  
  Πεγκιντερφερόνη άλφα-2α χορηγείται υποδορίως σε μια σταθερή δόση των 180 μικρογραμμαρίων (mcg) την εβδομάδα.
  *
  
  Πεγκιντερφερόνη άλφα-2b χορηγείται υποδορίως σε εβδομαδιαία βάση σε ένα βάρος με βάση τη δόση του 1,5 mcg ανά χιλιόγραμμο (kg) ανά εβδομάδα (κατά συνέπεια στην περιοχή από 75 έως 150 mcg ανά εβδομάδα).
  
  Ριμπαβιρίνη είναι ένα από του στόματος φαρμακευτική αγωγή, που δύο φορές την ημέρα σε 200-mg κάψουλες για μια συνολική ημερήσια δόση με βάση το σωματικό βάρος. Η κανονική δόση ριμπαβιρίνης είναι 1.000 mg για ασθενείς που ζυγίζουν λιγότερο από 75 kg (165 κιλά) και 1.200 mg για εκείνα που ζυγίζουν περισσότερο από 75 kg. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένα 800-mg δόση (400 mg δύο φορές ημερησίως) συνιστάται (βλέπε Διάρκεια).
  Διάρκεια
  
  Η βέλτιστη διάρκεια της θεραπείας ποικίλλει ανάλογα με το αν μονοθεραπεία ιντερφερόνης ή συνδυαστική θεραπεία χρησιμοποιείται, καθώς και από HCV γονότυπο. Για τους ασθενείς που έλαβαν μονοθεραπεία με πεγκιντερφερόνη, μια 48-εβδομάδων, συνιστάται, ανεξάρτητα από το γονότυπο. Για τους ασθενείς που έλαβαν θεραπεία με θεραπεία συνδυασμού, η βέλτιστη διάρκεια της θεραπείας εξαρτάται από την ιογενή γονότυπο. Οι ασθενείς με γονότυπο 2 και 3 έχουν ένα υψηλό ποσοστό ανταπόκρισης στη θεραπεία συνδυασμού (70 έως 80 τοις εκατό), και μια 24-εβδομάδων των αποτελεσμάτων της θεραπείας συνδυασμού αποδόσεις ισοδύναμες με εκείνες ενός κύκλου μαθημάτων 48-εβδομάδας. Αντίθετα, οι ασθενείς με γονότυπο 1 έχουν χαμηλότερο ποσοστό ανταπόκρισης στη θεραπεία συνδυασμού (40 έως 45 τοις εκατό), και μια 48-εβδομάδων αποδίδει σημαντικά καλύτερα σταθερό ρυθμό απόκρισης. Και πάλι, λόγω της μεταβλητής ανταπόκριση στη θεραπεία, την εξέταση για τον γονότυπο του HCV, είναι κλινικά χρήσιμη όταν μελετάνε την έναρξη της θεραπείας συνδυασμού.
  
  Επιπλέον, η βέλτιστη δόση της ριμπαβιρίνης φαίνεται να ποικίλλει ανάλογα με το γονότυπο. Για τους ασθενείς με γονότυπο 2 ή 3, μια δόση 800 mg ημερησίως φαίνεται επαρκές. Για τους ασθενείς με γονότυπο 1, την πλήρη δόση της ριμπαβιρίνης (1.000 ή 1.200 mg την ημέρα ανάλογα με το σωματικό βάρος) φαίνεται να είναι απαραίτητες για τη βέλτιστη απόκριση.
  
  Υπάρχουν λίγες πληροφορίες για τη βέλτιστη θεραπευτική αγωγή των πεγκιντερφερόνη και ριμπαβιρίνης για τους ασθενείς με τα σπάνια γονότυπους 4, 5, και 6. Αυτοί οι ασθενείς πρέπει να λαμβάνουν πιθανώς το σχήμα του πεγκιντερφερόνη και ριμπαβιρίνης που συστήνεται για τον γονότυπο 1.
  
  Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει για τον εντοπισμό ασθενών που έχουν μια γρήγορη ανταπόκριση στη θεραπεία και οι οποίοι μπορεί να είναι σε θέση να σταματήσει πεγκιντερφερόνη και ριμπαβιρίνη νωρίς και να καταβληθεί κάθε δυνατή η περαιτέρω έξοδα και τις παρενέργειες της παρατεταμένης θεραπείας. Οι ασθενείς που δοκιμασία HCV RNA αρνητικά μέσα σε 4 εβδομάδες από την έναρξη της θεραπείας θεωρείται "ταχεία ανταπόκριση." Σε διάφορες μελέτες, η ταχεία ανταποκρίθηκαν με γονότυπους 2 και 3 έχουν βρεθεί να είναι σε θέση να σταματήσει τη θεραπεία μετά από 12 έως 16 εβδομάδες (12 έως 8 εβδομάδες νωρίς ) και εξακολουθούν να επιτυγχάνουν υψηλό ποσοστό ανταπόκρισης. Παρομοίως, η ταχεία ανταποκρίθηκαν με γονότυπο 1, μπορεί να είναι σε θέση να σταματήσει τη θεραπεία στις 24 εβδομάδες (24 εβδομάδες νωρίτερα), καθώς και καταλήξουμε σε ένα εξαιρετικό ποσοστό απαντήσεων. Η συνέπεια της πρόωρης διακοπής, ωστόσο, είναι ένα υψηλότερο ποσοστό υποτροπής και η προσέγγιση της θεραπείας σε συντετμημένη ταχείας ανταπόκρισης πρέπει να εξατομικεύεται να βασίζεται στην ανεκτικότητα.
  Ποιος θα πρέπει να αντιμετωπίζονται;
  
  Οι ασθενείς με αντι-HCV, HCV RNA, αυξημένα επίπεδα αμινοτρανσφεράσης του ορού, καθώς και ένδειξη χρόνιας ηπατίτιδας σε βιοψία ήπατος, και που δεν αντενδείξεις, θα πρέπει να προσφέρεται θεραπεία με συνδυασμό πεγκιντερφερόνη και ριμπαβιρίνη. Η National Institutes of Health συναίνεσης διάσκεψης για την ανάπτυξη επιτροπή συνέστησε ότι η θεραπεία για την ηπατίτιδα Γ να περιορίζεται σε εκείνους τους ασθενείς που έχουν ιστολογική ένδειξη προοδευτικής νόσου. Έτσι, η ομάδα συνέστησε ότι όλοι οι ασθενείς με ίνωση ή μέτρια έως σοβαρή βαθμούς της φλεγμονής και της νέκρωσης σε βιοψία ήπατος θα πρέπει να αντιμετωπίζονται και ότι οι ασθενείς με λιγότερο σοβαρή ιστολογική νόσου γίνεται σε ατομική βάση.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  * Πονοκεφάλους
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  
  κάτω βέλος
  
  
  *
  
  
  *
  
  
  
  [Top]
  Ελπίδα μέσω της έρευνας
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Πρόληψη
  
  
  
  [Top]
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
• Υλικά Εκπαίδευση Ασθενών